ใกล้เที่ยงคืน ผมนอนพลิกตัวไปมา พยายามโยนความคิดที่ว้าวุ่นออกไปจากสมองเพื่อจะได้หลับสักที ช่วงเวลานี้โสตสัมผัสของผมไวขึ้นเป็นพิเศษ ในค่ำคืนที่ฝนหยุดตกไปแล้ว…หยาดน้ำซึ่งยังค้างอยู่บนหลังคาเริ่มไหลหยดลง พื้นเสียงดังแปะ…แปะ…แปะ…มันช่างเป็นความรู้สึกที่สบายอย่างบอกไม่ถูก

จำได้รางๆ ว่านักปราชญ์คนหนึ่งเคยพูดเอาไว้…คนเราทุกคนมีความชอบส่วนตัว ความชอบนั้นถ้ายิ่งซ่อนเร้นก็ยิ่งจะดูนิสัยใจคอของคนๆ นั้นได้ และมันอาจเป็นความชอบที่แม้กระทั่งคนๆ นั้นก็ไม่รู้ตัว เช่น…มีบางคนที่พอเห็นตัวอักษร A กับ O เรียงกันอยู่โดยมีช่องว่างก็คิดอยากจะพุ่งเข้าไปเติมช่องว่างนั้นให้เต็ม ขณะเดียวกัน คนที่ไม่มีความชอบส่วนตัวอะไรเป็นพิเศษต่างหากที่เป็นคนไม่สมบูรณ์

ผมก็มีความชอบส่วนตัวมาตั้งแต่เล็ก นั่นคือชอบฝนที่ตกตอนกลางคืนเป็นพิเศษ การได้นอนเงียบๆ ฟังเสียงฝนที่ซัดซ่าอยู่บนหลังคาจะทำให้ประสาทของผมผ่อนคลายอย่างไม่รู้ตัว จากนั้นในใจของผมก็ถูกสิ่งที่เรียกว่าความหวั่นไหวรุกราน มันเป็นความชอบที่ไม่เข้าท่าเสียเหลือเกิน

แย่ล่ะ…ไปๆ มาๆ นอนไม่หลับซะแล้ว

ผมลืมตาขึ้นอย่างกระวนกระวาย ตั้งใจว่าจะลุกไปรินน้ำดื่มสักแก้ว ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาบางอย่าง

เสียงอะไรน่ะ?

ผมหันขวับไปด้านหลังแต่ก็ไม่พบอะไร ทั้งห้องยังอยู่ในความมืดสลัวเหมือนเดิม แสงไฟรางๆ จากนอกหน้าต่างสาดผ่านกระจกเข้ามาถึงในห้อง ตรงสุดสายตานั้นเป็นประตูห้องน้ำที่เปิดแง้มออกครึ่งบาน ในนั้นมีเพียงโถชักโครกและจุดอื่นๆ ก็ไม่เห็นมีอะไรผิดปกติ หรือเป็นเพราะคำบอกเล่าของคุณยายคนนั้นทำให้ผมคิดมากจนหูแว่วไปเอง

ผมยิ้มโรยๆ แล้วลุกขึ้นเปิดไฟ เดินไปรินน้ำดื่มแก้วหนึ่ง

อันที่จริงผมก็ค่อนข้างพอใจเงื่อนไขการเข้าพักที่นี่ไม่น้อย ห้องพักโรงแรมกลางเก่ากลางใหม่ในชนบทห่างไกลของญี่ปุ่นหลายแห่งมักจะไม่มี ห้องน้ำในตัว มีอย่างมากก็ห้องน้ำรวมให้ชั้นละหนึ่งห้องเท่านั้น ไม่นึกเลยว่าที่นี่จะมีห้องน้ำในตัวและราคาก็ถูกอย่างน่าแปลกใจ

หึๆ งานนี้ผมได้กำไรจริงๆ

แต่ความคิดอย่างหนึ่งก็แวบขึ้นมาในสมองจนผมรู้สึกตะลึง ไม่สิ…ตั้งแต่ผมเข้ามาในห้องก็ยังไม่ได้ใช้ห้องน้ำเลย และก่อนนอนก็จำได้แม่นว่าประตูห้องน้ำปิดสนิท แต่ตอนนี้มันกลับเปิดแง้มอยู่…ต้องมีใครสักคนเปิดมันแน่ๆ และคนๆ นั้นก็ไม่ใช่ผมเด็ดขาด

ผมไม่เคยปวดท้องเบาตอนกลางคืน ถึงจะละเมอเข้าห้องน้ำกลางดึกก็คงไม่เปิดประตูแง้มไว้อย่างนี้ ยิ่งกว่านั้นผมไม่เคยนอนละเมอ และก็ไม่มีสาเหตุอะไรที่จะทำให้ละเมอได้ด้วย

ประตูห้องน้ำนี่มันเปิดได้ยังไง? หรือว่ามันเปิดอย่างนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว

…บางทีความจำของผมจะสับสนไปเองก็ได้
ผมคลึงขมับตัวเอง แล้วยิ้มแห้งๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ระยะนี้ผมคงสมองล้ามากไป ประสาทก็เลยเหมือนเส้นเอ็นที่ขึงไว้จนตึง ฉะนั้นพอเจออะไรนิดหน่อยก็ยิ่งจะสงสัยหรือคิดฟุ้งซ่านไปใหญ่

ผมเดินไปปิดประตูห้องน้ำให้สนิทแล้วดื่มน้ำแก้วเดียวรวด จากนั้นก็บิดขี้เกียจครั้งหนึ่งก่อนจะกลับไปนอนบนเตียง

ขณะที่อยู่ในภวังค์ครึ่งหลับครึ่งตื่น ผมก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาแว่วเข้ามาในหูอีกครั้ง มันเป็นเสียงที่เบามากแต่ก็เสียดแทงแก้วหู เหมือนมันจะดังมาจากห้องน้ำ ผมลุกขึ้นนั่งอย่างไม่สบอารมณ์ตั้งใจจะไปประท้วงคุณยายเจ้าของห้องเช่าที่ ไร้จิตสำนึก มาทำเสียงรบกวนการนอนของแขกผู้เช่าห้องพัก แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรผมก็เหมือนเป็นใบ้ขึ้นมา

ม่านตาของผมขยายกว้างอย่างรวดเร็ว สายตาจ้องไปยังห้องน้ำที่บานประตูเปิดออกมาอีกครั้ง มันแง้มออกมาครึ่งๆ ในระดับองศาเดิมไม่ผิดเพี้ยน เห็นอย่างนั้นความหนาวเหน็บก็จู่โจมไล่จากสันหลังสู่ท้ายทอยของผมอย่างไม่ รู้ตัว ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในสมอง จนผมแทบรู้สึกได้เลยว่าแม้แต่เส้นผมก็กำลังตั้งขึ้น

ใครเปิดประตูบานนี้? มะ…ไม่ใช่ผมแน่ๆ

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามข่มใจที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะให้สงบลง แล้วลุกไปเปิดไฟเพื่อสำรวจห้องนี้ให้ทั่วอีกครั้ง

ห้องนี้กว้างประมาณ 10 ตารางเมตร เป็นห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสทำให้มองเห็นทุกซอกทุกมุมได้ชัดเจน

ประตูห้องก็ล็อกอยู่ การจัดวางสิ่งของในห้องเรียบง่าย ไม่มีเครื่องเรือนชิ้นใดใหญ่พอที่ใครจะมาหลบซ่อนตัวได้แม้จะเป็นเด็กตัว เล็กๆ ก็ตาม

หรือว่าที่นี่มี…ผี?

ติดต่อเรา